MGA TAONG KALYE

(Photos courtesy of Dennis Villegas)

I tried to avoid visiting photo blogs sites because of the snail pace opening of web pages attributed by the congested internet traffic resulting to slow downloading of images particulalrly of high resolution photos.

During my blog hopping, I have come across Dennis Villegas blog site, at natyempuhan kong mabilis ang net ngaung hapon at madali naman na nagbukas ang mga larawan na nakapaloob dito.

Para ka palang nagsa-sight-seeing kapag bumibitisa ka sa photo blogs, its was full of vivid and rich colors, masasayang kulay at tanawin sa silhouette ng magkasintahan sa tabing dagat sa pinamagatang My Valentine Post ang unang tumambad sa akin. And as I slowly moved the slider down, umagaw pansin sa akin ang paningin ang larawan ng mga taong ordinaryong tao na sumasalamin sa kahirapan ng ating bansa. ang mga taong tinatawag na taong kalye, ang mga batang malayang nasinghot ng rugby upang makalimot sa daigdig ng kahirapan (Rugby Session) at ang mga larawan ng mga taong may mga "keloids" (Mang Lando's Only Friend) at ang lalaking ay sakit na ketong (A Leper Story).

But what touched me most ay iyong mga larawan ng mga taong natutulog sa kalye (Manila Downtown: Street Sleepers). I was an elementary student and I used to go with my mother sa palengke every Saturday or Sunday morning. Madaling araw pa lang ay naglalakad na kami sa kahabaan ng Libertad at nasasaksihan ko ang mga pamilyang natutulog sa kalye, ang iba ay nasa loob ng kariton, ang iba ay karton na lamang ang nasa pagitan sa kanilang likod at ng malamig na semento. At sa tuwing makakakita kami ng aking ina ng kalunos lunos na anyo ng mga natutulog sa kalye ay pabulong na sinasabi ng aking ina na "kung hindi ka mag-aaral at magsisipag, maaaring ganyan rin ang mangyayari sa iyo anak".

Mahirap lang din kami, nangungupahan, dalawa lang kaming magkapatid na inaasahan ng aking ina, namatay na kasi si tatay when I was grade 2 sa sakit na T.B., at ang kapatid ko lang ang kinakapitan namin sa aming financial needs.

Kaya't tumanim ito sa isip ko na "kapag hindi ako nagsikap mag-aral at nagsipag sa buhay" I will end up in the street one day... natakot akong magpalaboy-laboy sa lansangan tulad ng nakikita ko nuong maliit ako sa mga kalye ng Libertad at Taft, kaya't nagsikap naman ako, nagsipag, at nag-aral ng husto, sayang nga lamang hindi nakita ng nanay ko ang bunga ng aking pagsisikap, pumanaw sya on my third year sa college sa "atake de corazon". Di nya nasaksihan ang aking pagtatapos at pangingibang bansa.

Pero naging palaisipan ang mga taong kalye na aking nakikita sa lansangan araw araw. Hindi ba sila nagsikap o nagsipag sa buhay, o kaya'y napagsabihan ng kanilang mga ina tulad ng habilin sa akin kayat naging ganun ang naging kapalaran nila? Ano ba ang nagtulak sa kanila para maging palaboy sa lansangan. Sila ba ang mga itinakwil ng panahon o iyon ba talaga ang nakatadhana sa kanilang kapalaran.

Sila ang mga biktima ng kahirapang hatid ng kapabayaan ng ating pamahalaan, na kung wala ang mga taong kalye wala ring ghost projects ang mga Senador, Kongresman, at Alkalde ng bayan, ganun rin ang DSWD. Biktima rin sila ng mga mapang-aping lipunan na kinabibilangan ng mga mayayaman at elitista na ginagamit ang mahirap sa kanilang mapagkunwaring kawang-gawa upang mapanatili ang kanilang mileage sa media at sa lipunang kanilang kinabibilangan at sa mga sindikatong hantarang pinangangalakal ang mga pulubi sa kalye sa harap ng mga kapulisan at mga MMDA na abala rin sa pangongotong. Sila rin ang mga taong ginagawang ehemplo at laging ipinapangaral ng mga pari at pastor sa kanilang mga simbahan, ang tinatawag na mga banal na pinagpala na magmamay-ari ng kalangitan, subalit bibihira namang mabahaginan ng tulong mula sa simbahan ang mga pinagpala raw Diyos.

Sila ang mga pinandidirihan, nililibak, at iniiwasan; at ikinabubuhay na lang nila ang panalangin at sa kalansing ng barya sa lupa mula sa ating mga bulsa. Maraming salamat sa larawan ni Dennis, sa kabila ng hatid na likhang sining nito ay nabigyan ng puwang ang mga taong nakalimutan ng lipunan.

"At sasagot ang Hari at sasabihin sa kanila, Katotohanang sinasabi ko sa inyo, Yamang inyong ginawa sa isa dito sa aking mga kapatid, kahit sa pinakamaliit na ito, ay sa akin ninyo ginawa."

(Mateo 25:40)

.