Sanay Ka Na Ba?

Martes, Enero 12, 2010

Matapos ang 27 araw na Christmas vacation sa Doha ng aking anak na si Geeka, hinatid namin sya kanina sa Pandaigdigang Paliparan ng Doha para sa kanyang pagbabalik sa Pilipinas.

Naging maramdamin ang paghihiwalay namin sa airport, sa paghahatid ay di mapigilan ang pag-iyak ng aking maybahay habang mariing niyayakap at hinahagkan ang aking anak.

At di nagtagal, lulan ng aming sasakyan pauwi ng bahay,  matapos ang madamdaming pamamaalam ng aking asawa sa aming anak, di maiwasan na mag-usisa ang aking asawa sa akin at kanyang winika "Di ka man lang umiyak o naluha sa pag-alis ng anak mo?"

Ngumiti lang ako sa kanya at pabulong kong sagot "Sanay na ako".

Lingid sa kanyang kaalaman, nagsisinungaling ako.

Lunes, Enero 11, 2010

Habang abala ako sa pagsasalansan ng iuuwing damit at pasalubong ng aking anak sa balikbayan box na kanyang dadalhin pabalik ng Pilipinas ay aking naalaala nuong Abril 2007 ang huling buwan na magkakasama kaming apat ng umuwi kami sa Pilipinas matapos makagraduate si Geeka sa Phil. School Doha.

Dalawang taon ang lumipas, Disyembre 17 ng sya ay bumalik ng Doha, muli nyang minalas ang malaking pagbabago ng Doha, ang mga naglalakihan at makabagong tindahan. Hindi matatawaran ang kasiyahang naidulot nito sa aming pamilya sa muli naming pagsasama-sama.

Naging isang family bonding ang lumipas na 27 araw, halos araw-araw na pamamasyal, pagkain sa labas at pamimili ang naging tema ng mga nagdaang araw, sadyang magastos subalit di kayang bayaran ang hatid na kasiyahan, ang mga ngiti sa labi ng aking pamilya. Naging makabuluhan at nag-iwan ng masayang alaala sa puso naming lahat ang bawa't araw at gabing naming pinagsamahan.

At gaano man kahaba at kasaya ang bakasyon, lagi itong humahantong sa pamamaalam. Kahapon, pinili kong hindi pumasok sa trabaho para isang buong araw kung kasama ang aking anak at upang maasikaso ko rin ang kanyang balikbayan box.

Habang isinasalansan ang kanyang napamili sa luob ng balikbayan box at pinanunuod naman ako ng aking anak. Isang pagkakataon na kami ay makapag-usap tungkol sa kanyang personal na buhay, sa kanyang pag-aaral at buhay pag-ibig. Naging tapat naman ang aking anak sa kanyang mga kwento, wala syang inilihim sa akin mula sa kanyang mga manliligaw at sa kanyang kasintahan.

Bawa't kwento nya ay aking inuunawa, binibigyan puri ang kanyang mga ginagawang kabutihan at pinaaalalahanan naman sa mga wastong kaugaliaan.

Di naglaon, tinanong ko sya: Anak, halos 2 taon ka rin na mag-isa sa bahay natin sa Antipolo, at katulong lang ang iyong kasama at ang dalawa nating aso, sanay ka na bang mag-isa?

Habang ako'y nakatitig sa kanyang mga mata, napuna ko na tila lumunok sya ng laway, iniiwas ang kanyang mga mata sa akin at sa mahinang tugon ay aking narinig "Oo naman". Sa unang pagkakataon, naramdaman ko na nagsisinungaling sya. Kinurot ang puso ko sa pagtatakip ng nararamdaman nya. Nais nyang maging matapang sa aking mga mata.

Di nya napuna na biglang tumulo ang mga luha mula sa aking mata at malayang dumaloy sa aking pisngi.

Naging madamdamin ang mga sumunod na yugto, niyakap ko sya at hindi ko na rin napigilan ang pagdaloy ng luha sa aking mga mata, marahan kong sinabi, "Miss kita ng husto anak."

Matapos ang halos 18 taon kong pag-a-abroad, aking napagtanto na hindi pa rin ako sanay sa muling paghihiwalay namin ng aking anak.