Isang Liham Ni Inay Ngayung Mother's Day

Ibinabahagi ko sa inyo ang liham na ito, na ipinadala sa akin ng kaibigan at batchmate kong si Bb. Cecille Vidal sa pamamagitan ng e-mail, isang orihinal na likha ni Rev. Fr. Ariel F. Robles, Spiritual Director ng CWL ng Parokya San Augustine ng Baliuag, Bulacan.


Mahal kong Anak,


Sa aking pagtanda, unawain mo sana ako
at pagpasensiyahan.

Kapag dala ng kalabuan ng mata ay nakabasag ako ng pinggan
o nakatapon ng sabaw sa hapag kainan,
huwag mo sana akong kagagalitan.
Maramdamin ang isang matanda.
Nagse-self-pity ako sa tuwing sinisigawan mo ako.

Kapag mahina na ang tenga ko at hindi ko maintindihan
ang sinasabi mo, huwag mo naman sana akong sabihan
ng ‘binge!’ paki-ulit nalang ang
sinabi mo o pakisulat nalang.
Pasensya ka na, anak. Matanda na talaga ako.

Kapag mahina na ang tuhod ko, pagtiyagaan mo sana akong
tulungang tumayo, katulad ng pag-aalalay ko sa iyo
noong nag-aaral ka pa lamang lumakad.

Pagpasensyahan mo sana ako kung ako man ay
nagiging makulit at paulit-ulit na parang sirang plaka.
Basta pakinggan mo nalang ako.
Huwag mo sana akong pagtatawanan o
pagsasawaang pakinggan.

Natatandaan mo anak noong bata ka pa?
kapag gusto mo ng lobo, paulit-ulit mo ‘yong sasabihin,
maghapon kang mangungulit hangga’t
hindi mo nakukuha ang gusto mo.
Pinagtyagaan ko ang kakulitan mo.


Pagpasensyahan mo na rin sana ang aking amoy.
Amoy matanda, amoy lupa.
Huwag mo sana akong piliting maligo.
Mahina na ang katawan ko.
Madaling magkasakit kapag nalamigan,
huwag mo sana akong pandirihan.

Natatandaan mo noong bata ka pa?
pinatyagaan kitang habulin sa ilalim ng kama
kapag ayaw mong maligo.

Pagpasensyahan mo sana kung madalas,
ako’y masungit, dala na marahil ito ng katandaan.
Pagtanda mo, maiintindihan mo rin.

Kapag may konti kang panahon,
magkwentuhan naman tayo, kahit sandali lang.
Inip na ako sa bahay, maghapong nag-iisa.
Walang kausap.

Alam kong busy ka sa trabaho,
subalit nais kong malaman mo na sabik
na sabik na akong makakwentuhan ka,
kahit alam kong hindi ka interesado sa mga kwento ko.

Natatandaan mo anak, noong bata ka pa?
Pinagtyagaan kong pakinggan at intindihin
ang pautal-utal mong kwento tungkol sa iyong teddy bear.

At kapag dumating ang sandali na ako’y magkakasakit
at maratay sa banig ng karamdaman,
huwag mo sana akong pagsawaang alagaan.

Pagpasensyahan mo na sana kung ako
man ay maihi o madumi sa higaan,
pagtyagaan mo sana akong alagaan sa mga
huling sandali ng aking buhay.
Tutal hindi na naman ako magtatagal.

Kapag dumating ang sandali ng aking pagpanaw,
hawakan mo sana ang aking kamay
at bigyan mo ako ng lakas ng loob
na harapin ang kamatayan.

At huwag kang mag-alala,
kapag kaharap ko na ang Diyos na lumikha,
ibubulong ko sa kanya na pagpalain ka sana …
dahil naging mapagmahal ka sa iyong ama’t ina…


Paunawa, ang nakalarawan po sa itaas ay hindi ko po ina, hindi ko rin po lola, lalong hindi ko rin po syota o asawa, kinuha ko lang po sya sa milyong larawan sa internet dahil sya ay nagpapaalala sa aking namayapang ina, pang mayaman lang po kasi ang pagmamay-ari ng Kodak nung aming panahon kaya't wala akong naitabing larawan ng aking ina. At kung sakaling ang liham na iyan ay para sa akin, nararapat lamang na ito ay aking sagutin:


Pinakamamahal kong Ina,


Dahil magkasama na po kayo ni Itay ngaun,

alam kong maligaya ka na sa iyong kinalalagyan

dahil matagal na ring hindi mo na ako dinadalaw sa aking mga panaginip.

Tandaan mo po, patuloy ko pa rin kayong idinadalangin,

pero sana huwag mo muna po akong sunduin at kukuhain -

dahil napagtanto kong masaya rin naman pala dito

habang kasama ko po ang iyong apo at ang aking asawa.

Bagama't bata pa ako ng inyong iwanan,

alam kong pinagmamalaki mo ako kay Bro

Dahil kahit kailan ay hindi kita binigo,

at magpasahanggang ngaun,

dala-dala ko sa puso ko ang mga Ginintuang Pangaral mo.


Nagmamahal, ang iyong Anak