HINDI PA RIN AKO SANAY

Maka-ilang beses ng kami nagpa-alam sa isa't isa, di mabilang na yakap, halik at bulong ng pamamaalam. Isang ritwal sa aming mag-asawa tuwing dumarating ang panahon na kailangan syang umuwi sa Pilipinas upang magbakasyon at tugunin ang responsibilidad bilang ina sa aming bunsong anak.

Sa paulit ulit naming ginagawa ito, ang pag-uwi nya ng dalawang beses sa loob ng isang taon, marami akong nakasanayan sa pagsapit ng ganitong sitwasyon.

Sanay na ako na asikasuhin ang kanyang mga airline ticket, pagpapa-book, kung anong available flights ayon sa aming napagkakasunduan, pati ang lugar na kanyang uupuan.

Sanay na ako na nag-aasikaso sa mga kanyang iuuwing pasalubong. Simula sa Ferrero chocolates, Kellogs, sabon, toothpaste, shampoo, lotions, kape at iba pang groceries na nasa listahan, kasama ako sa pamimili nito.

Sanay na ako na nag-aayos ng kanyang mga pasalubong sa loob ng karton bilang kanyang bagahe na iuuwi. Sinisigurong maayos ang pagkakasalansan at hindi kumakalog sa loob ng kahon, husto ang timbang nito ayon sa airline regulations, isinasara ang bagahe at binabalutan ng packaging tape, nilalagyan ng kumpletong pangalan at destinasyon at tinatalian ito kung kinakailangan.

Sanay na ako na naghahatid sa airport, mula sa sa check-in counter hanggang immigration gate para siguruhin na walang aberya ang aking asawa sa kanyang bagahe at boarding pass.

Sanay na akong yakapin sya, magpaalam at mag-iwan ng mga salitang "Ingat ka sa byahe", " I love you Ma" at "Huwag mong pababayaan ang sarili mo", mga pangungusap na ilang ulit na naming pinagsasaluhan sa airport.

Sanay na ako na sa huling mga minuto bago sya sumakay ng eroplano ay tinatawagan ko sya mula sa kanyang selpon para siguruhin ang kanyang kaayusan sa paglalakbay at para malaman din nya na ayos lang din ako.

Pero ang katutohanan, kahit kailan, hindi nasanay ang aking puso't damdamin sa kalungkutan na hatid ng aming pamamaalam. Hindi pa rin nasanay ang aking isip na sa tuwing kanyang pag-alis, ramdam ko ang lungkot na unti-unting bumabalot sa aking pag-iisa.

Sa darating na dalawang buwan at kalahati, kailangang sanayain kong muli ang aking sarili na harapin ang hamon ng pag-iisa.

Sa loob ng labing pitong taon ko bilang OFW, dahil muli kong naramdaman ang haplos ng kalungkutan, napatunayan kong hindi pa rin ako sanay sa pag-iisa.

Ikaw kaibigan sanay ka na bang nag-iisa?

(Ang larawan ng "sungka" ay likhang sining ni Tobag mula sa flickr.com)