Insights on PEBA 2010 Euphoria

 

My daughter Geehan and son Roland James

 

It was a thrilling event as PEBA 2010  broadcast live through live stream technology as me and my wife  watched it live in real time from my computer monitor in Doha, Qatar. We can feel the suspense as heartbeat rises as the musical intro Chariots of Fire echoes the auditorium as the video teaser is played that supplement the tension as the Top 10 Blog Winners were announced.

It was a tear-jerking moment as the Top 1 OFW Blogger Winner "Animus" was announced and Dan Jacob's (Animus author) mom, Mrs. Garcia took the centerstage as tears running through her eyes accepting the award and with sobs and cracking voice congratulated the PEBA organizers and proudly held her son's trophy in her arms.

At that moment, the audience was captivated by the emotional love and pride shown by a mother, who was once a former OFW herself over her son's victory through his winning blog post entry entitled "Ang Bakal Na Ibon Sa Himpapawid", an author account on love, sacrifice and struggles against the social risk of migration in their family where once her mother was an OFW, and now he himself  is an OFW in Kuwait.

It was an atmosphere of magnanimity, a victorious event shared by both PEBA Organizers, community bloggers and OFW & Migrant workers and the Filipino families around the world. It was a reuniting moment for the whole OFW families who have witnessed the PEBA Gala Night, I myself was touched by my children's initiative in attending the PEBA night driving from Antipolo City to Teatrino, San Juan and narrating their great experience, as my daughter Geeka said "it was a great blog award experience, it's like attending FAMAS awards night".

The Pope's daughter and the PEBA President

While the whole event needs further polishing to achieve perfection on its next coming year, but generally it was a huge success as the message of familial love echoed throughout the PEBA season.

We owe the success of this event to the volunteerism jobs of our PEBA Super Heroes who have offered their shoulders so others can stand, rise and shine. The unwavering commitment of Yanah, the PEBA's Wonder Woman who deserves the Super Hero Award, Arvin, the PEBA's "Blog Crusader" and our own "Lara Croft" Jen who has been the face of PEBA in our district office in Quezon City.

"Charmed" by the Event

 PEBA's Man of the Year award must be given to Jigs "The Spiderman" who has successfully connected PEBA to the web of generous sponsors and media partners who has brought glitters to the whole event.

Kenjie "the Skywalker" and "Yoda" NJ Abad remains the guiding light over the galaxy and PEBA's "Harry Potter" Lord CM who always amaze the blogging community of his charismatic "magical power" in Kablogs and United Bloggers.

And lastly I would like to thank this year's Panels of Judges (the "Senate of the Galactic Republic") headed by Ms. Susan "Toots" Ople and Ms. Ellen Tordesillas for both OFW Bloggers and OFW Supporters Division for sharing their time, talent and wisdom in the selection of PEBA winners.

Thank you very much and Merry Christmas.

Pilipinas, Turismo at OFW

Nakababahala ang lumalalang alitan sa pagitan ng Dept. of Tourism (DOT) at ng mga kritiko nito na di sumasang-ayon sa "branding" kung saan ang tagline na "Pilipinas, Kay Ganda" na inilunsad bilang kampanya ng DOT sa pagpapalawig ng turismo sa ating bansa.

Kung ako ang tatanungin at ang mga taong may tunay na damdaming nasyonalismo ay walang pag-aalinlangan sa sasang-ayunan ang paggamit ng wikang Tagalog sa kampanya ng DOT. Ano nga ba ang masama sa paggamit ng wikang Tagalog sa pag-anyaya ng mga banyaga na bisitahin ang bansang Pilipinas?

Kailangan ba ay wikang Ingles ang gamitin upang mapuna ang kalinangan ating bansang Pilipinas sa pandaigdigang merkado ng turismo? Hindi ba puedeng ikalakal ang kagandahan ng ating bansa, ang mayamang kultura, magandang dalampasigan at mayabong na kabundukan na matatagpunan lamang sa ating bansa sa pamamagitan ng maikli at payak na pananalita na isinulat sa wikang Tagalog?

Sa kabila nito ay iginagalang ko rin ang mga opinyon ng mga eksperto sa merkado ng turismo subalit di maikukubli na tila ang lumalalang usapin na ito ay bunsod ng alegasyon na hindi pagpapaunlak ng bagong Kalihim ng DOT sa Tourism Congress na kumakatawan bilang "stakeholders" sa pambansang turismo alisunod sa Tourism Act of 2009 na naging daan ng kawalan ng konsultasyon sa pagitan ng pamahalaan at ng mga "stakeholders" ukol sa mga pangunahing polisya tulad ng "branding",

Subalit bakit nga ba kailangang palitan ng DOT ang dating "Wow Philippines" na nakalakip sa ating kampanya sa turismo? Dahil ba ito ay nilikha ng nagdaang Administrasyong Arroyo at hindi ba ito naging epektibo sa paghihikayat ng turismo sa ating bansa? Kailangan bang palitan ang bawa't bagay na may kaugnayan sa Pang. Arroyo?

Sa pagitan ng lumalalang bangayan ng DOT at mga kritiko na tila naguumpugang bato ay apektado ang nakararaming OFW. Nakakalungkot pagmasdan ang hanay ng pamahalaan at ng mga pribadong organisayon na tila hindi magkasundo sa mga polisiya ng pagpapalawig ng turismo. Tila naisantabi rin sa usapin na ang mahigit 10 milyong OFW ay kumakatawan bilang tapapagpalaganap ng turismo at ang mga OFW at Expat ay sya ring bahagi ng malaking bilang ng turista na taunang umuuwi sa Pilipinas hindi lamang para makapiling ang mga mahal sa buhay kundi upang mapasyalan rin ang mga magagandang tanawin ng ating bansa.

Ang aking dalangin sana ay mabigyan kalutasan ang usaping "branding" kung saan ang buwis ng mamamayang Pilipino ang ginagamit sa pagpapalawig ng turismo, isang epekibong konsultasyon sa pagitan ng DOT at "stakeholders" ang nawa'y mamagitan tungo sa mapayapang pagkakaisa at huwag sanang kalimutan ang nakararaming OFW at Expats na epektibong tagapagtaguyod ng turismo ng Pilipinas sa iba't ibang bahagi ng mundo.

MABUHAY KA PILIPINAS

The PEBA Family Video

The over six minutes official video of PEBA Network entitled "The PEBA Family" is already launched in YouTube which showcase the men and women of PEBA, the nominees, the officers, volunteers, scholars and its sponsors and donors who are part of the entire PEBA family.

During the preparation of this video which I started 2 weeks ago, my thoughts run wild as I create the storyline from zero. I begin with on the amazing talents of the men and women who are working behind PEBA as I stare into the photos that these finest people as these Nominees shares their unique talents through blog and have taken the PEBA challenge as they share their tales to the  thousand readers so that whoever reads it may find hope and and inspiration in building a stronger Filipino family.

As I tried to rearrange the photos, the pictures of the Ernesto and Caren strikes me most. They are the 2 kids from the provinces of Camarines Norte and Aklan that PEBA has adopted for scholarship under the auspices of BELIEVE International. PEBA's misison has broken its barriers beyond social media platform as it gathers and honors the Filipinos in the world of blogging, its continuing mission to advocacy for the OFWs and its families and it's noble undertaking of adopting scholars.

Starting from scratch, I was able to compose a storyline beginning with music backgrounds I have taken from Kenny G album (Classics in Key of G) where I personally handpicked Over The Rainbow and What A Wonderful World (featuring Louis Armstrong, the original singer of the same song). I love the "Jingle Bells Rock" is a perfect choice for the Sponsors and credit reel segment it compliment the closing Chrismas teaser.

Though there are some family pictures from Nominees and volunteers that were not included in this clip, their photos will be included in PEBA's next video. I would like to thank Yanah and Kenjie for the PEBA family picture collection they have provided.

As PEBA is taking great strides in its various missons, we will be coming up with more videos soon. So I hope you'll like the above video which has already registered 56 views since this morning - join us and be part of the PEBA family

Isang Minutong SMILE

Isang paanyaya bilang pakikiisa sa makabuluhang adbokasiya na inilunsad ng aking kaibigang blogista at kapwa OFW na si Lord CM mula sa isla ng Palau - 

tayo'y makilahok sa unang taong anibersaryo ng 

Isang Minutong SMILE sa Dec. 8, 2010

 Ang mga sumusunod na talata ay posteng likha ni Lord CM

 ___________________________________________

Isang Minutong SMILE - Ibahagi natin sa mga Bata...

Walang masama kung susubukan mo,
kahit isang minuto
pagbigyan mo ang sarili
mong maging masaya...
kahit isang segundo lang okey na un...

Naalala nyo pa yan? Oo, Isang Minutong SMILE...Nagrequest si The Pope last year na sana magkaruon ng adbokasiya para sa animnapung segundong SMILE o Isang Minutong SMILE. At di naman sya napahiya dahil nagkaruon nga ng malawakang pagngiti nuong Dec. 8, 2009 alas otso ng gabi.

At ngayon nga, muli, ipagpapatuloy natin ang naumpisahan dahil nalalapit na naman ang Dec. 8 o ang SMILE Day.

Darating na naman ang araw kung saan libre tayong ngumiti ano man ang pinagdaraanan natin sa buhay, kalungkutan, kasiyahan, problema, o kahit ano pa yan subukan mong ngumiti kahit isang minuto lang, isang minuto para mawala kahit saglit ang bigat ng iyong problema, isang minuto para kahit papaano may mapasaya ka dahil lamang sa tamis ng iyong ngiti...

Dec. 8, 2010 - SMILE Day, mayroon kaming walong taong pangingitiin(Facebook User/Blogger) at kung papalarin, isang grupo ng mag aaral sa isang paaralan sa Baguio ang mapapa-SMILE, at kung susuwertehin, sana, isang buong school na puno ng ngiti sa labi ang makikita natin.

Samahan nyo po kami sa adbokasiyang ito, upang nang sa gayon, hindi lamang sarili natin ang mapangiti sa darating na SMILE Day, kundi pati na rin ang mga batang mas nangangailangan.

Magkakaruon po ang Isang Minutong SMILE nang pa-contest para sa bloggers at FaceBook Users na nasa Pinas, walo ang mananalo ng shirt na may logo ng Isang Minutong SMILE, at isang school ng mga bata ang susubukan naming pangitiin sa tulong ng mga mabubuting sponsors ng Isang Minutong SMILE.

At para sa mga gustong tumulong para sa adbokasiyang ito, dito lang po kami matatagpuan isangminutongsmile@yahoo.com

Samahan nyo kaming ibahagi ang Isang Minutong SMILE sa mga batang mas nangangailangan.

Isang malakeng pasasalamat na rin po kung gagawan nyo ng entry sa sarili nyong pahina ang Isang Minutong SMILE...Hangad din po naming maipakalat sa karamihan ang Isang Minutong SMILE

Tombstone and S.L.N.

The tombstones

(Left - my brother-in-law, Right - my parents)

Among the many Filipino traditions, yesterday's Undas celebration is the one I missed most - the festive celebration of the living, the gatherings of family clans, a festive reunion of family relatives in the tomb of their departed relatives.

It was last 2007 when I observed the All Saints Day in the Philippines where I spend a day in my parents' tomb in Pasay City Public Cemetery. Last night, together with my wife, we offered prayers for the souls of my departed parents.

I felt sorry for my kids, they grew up without seeing their grandparents alive, and  we are unable to keep a picture of a happy couple. But I tried to paint their images in the heart of my children how our  parents has struggled to make a living, to send me and my sister to school and teaches us the basics of catechism.

A week before Undas, my daughter asked me, "Daddy, when did Lolo and Lola died?"

I was caught by surprised and unable to give her an instant reply, instead I told my daughter I was 10 years old when you Lolo died and I'm 18 or 19 year old when you mother passed away.

Did I made a grave sin? Did it really matter? My mind tried to rush back in time to remember the two dates engraved in my parent's tombstone where we and all the people that passed their tombs have read it.

And then I threw myself in complete surrender as I added "Di ko talaga matandaan anak".

In full submission, I told my daughter that I have really missed those important dates in her lolo and lolas tombstone.

But I told her that what matters most is the little dash between the dates in their tombstone - it the most pleasant and unforgettable memories of my parents that has been engraved in my heart.

Yesterday, my daughter and son pay their respect to their lolo and lola's grave - offered prayers, fresh flowers and lighted candles and stayed there for a couple of hours. And I received an SMS message from my daughter, as I was reading it I can't help but smile, it says:

Daddy, these are the dates in lolo and lolas tombstone:

Lolo
May 8, 1908 - March 11, 1970

Lola
April 10, 1910 - May 18, 1980

At the end of the text message, I just shook my head as it reads: 

"Daddy, what does S.LN. means?"

I whispered to myself "Sa Lugaw Namatay" (lol), I hope my parents will forgive me.

Sige nga, ikaw ano ba ang ibig sabihin ng S.L.N.?

"PEBA Family" Video

PEBA believes that the strength of a country, especially the Philippines is not found in Malacanang or in military camps. The true strength of a nation lies at the heart of its people, and at the walls of a holy place we call - HOME.

PEBA will be releasing a series of uplifting videos encouraging OFWs and Filipino to strengthen the bonds of unity and love within their families that will in turn strengthen the nation not just economically but morally.

If you want to participate and have your family photo added to videos such as this, please send them to

photos@pinoyblogawards.com

and we will be grateful for your participation.
 

Happy Birthday 'Bebi Ko'

On this date, October 12 -  twenty years ago today, my daughter was born as we named her Geehan Maika and it was the happiest moment of our lives as the world seemed to stop when the nurse handed her into my arms, she was God's most beautiful creation, a little angel, so innocent and pure.

Her giggles, laughter and cry are like melodies from the sky. And we rejoice on every new words  she uttered... and I watched her first steps and her first walks.. I go crazy following her making sure that she'll not stumble and cry.

It's hard to believe that my baby girl is 20 years old now. It wasn't long ago that she always jumps into my back or carry  her on my shoulders as I proudly carry her in my arms when she's half asleep. It was just like yesterday that I call her "Bebe ko.."

But I cannot remember how many birthdays I missed, perhaps 5, 7, 9... I lost my count...  and I admit it was painful for me for not being present in my daughter's birthday celebrations. I wish I could see her close her eyes, make a wish and smile as she blows the candles from her birthday cake.

But God must be listening to my prayers. As each year she turned out even better than I often dreamed she'd be. She's more than I had hoped for and she's a sweet reward to me and my family. She grew up to be a lady full of wisdom, warmth and love, a good and fine role model, truly a blessing from above.

I couldn't be any prouder than I am today of her. She is my daughter and my friend, and a wonderful person, too. she has our love forever whom we adored her from the start.

It's a privilege to be her parent, a father and mother for my wife. She's a dear daughter of our heart.

From Daddy, Mommy and Jason & Mely

HAPPY BIRTHDAY 'BEBI KO', 

I HOPE NEXT YEAR WE'LL BE TOGETHER ON YOUR BIRTHDAY CELEBRATION.

OFW's Life Beyond Limit

The following is an excerpt from my column on The Kablogs Journal Issue 7 (September 2010), copied here as part of my effort in tribute to sacrifices of our Modern Day Heroes - the OFWs.

  

OFW's LIFE BEYOND LIMIT

OFWs around the world have a story to tell and if all their stories combined in one book, we will have a compilation nf 12 million unique stories from OFWs around the world, stories of familial love, pain and sacrifice, heroism and martyrdom.

Even before I become an OFW, I always admire the exceptional courage of Filipinos chasing their dreams in foreign lands - and I wonder how could these people withstand the chilling winter snow in USA, Canada and European countries and scourging desert heat of Middle East and Africa. And I even wonder if my kababayans' are gifted with a nerve of steel to withstand the pain of separation from their love ones, wife, children, mother, father and siblings. And I ask myself in a satire manner "sila ba ang bagong Superman".

On January 1992, along with other 40 OFWs we're heading to Doha, Qatar, a country which I have never heard of. I never knew that at this point in time I am about to unmasked the real lives of "Supermen".

>>> Please  read the rest of the article by clicking the link to The Kablogs Journal 

Hangad Ko'y Kapayapaan Sa Usaping RH Bill

Sa isang demokratikong bansa na ating kinabibilangan, mapalad tayong mga Pilipino na malaya nating naipapahayag ang ating mga personal na opinyon sa malawak at makabagong na pamamaraan ng 'media' tulad ng usaping RH Bill.

Nakakalungkot nga lamang isipin na ang ilang talakayan ng mga sibilisadong mamamayang Pilipino sa iba't ibang plataporma ng media lalo pa't sa internet ay nababalot ng poot at galit na nauuwi sa batuhan ng hindi lamang maaanghang na salita kundi paglilibak at pag-aalipusta sa pananampalataya ng nakararaming Katoliko.

Sa pagtatanggol ng RH Bill, huwag sana nating hayaan na galit at poot ang manaig sa bawa't damdamin nating mga Pilipino upang ikondena ang mga nakararaming pari at obispo na nagsisibli sa Simbahang Katoliko. Hindi rin sapat at matuwid upang ang pagkakasala ng ilang kaparian ay ating uriratin sa isyu na RH Bill at kung may ilang makasalanang pari ay nararapat lamang na isaalang alang rin natin ang damdamin ng mga tapat at mga taos pusong paring Pilipino sa iba't ibang bahagi ng ating bansa na nagsisilbi para sa tunay na kabanalan at pagmamahal sa Dyos at sa kapwa. At ang ating mga kababayang paring misyonaryo na nasa iba't ibang bahagi ng mundo tulad ng Gitnang Silangan na kanilang buong tapang na itinatag ang mga simbahan para sa mananampalatayang Pilipino na naging sandigan ng mga manggagawang OFW.

Ang ating bansa ay nasa bagong kabanta ng pagbabago at tayo bilang mamamayang Pilipino ay nararapat lamang na maging bahagi sa pagsusulong ng isang tunay na pagbabago para sa maunlad na kinabukasan na sa mga darating na panahon kung di man tayo ang makinabang ay ang ating mga anak, apo at mga aani ng tagumpay na ating itinataguyod sa kasalukuyan.

Subalit sa ating pagsusulong ng pagbabago, dapat mapagtibay natin ang isang makabuluhang batas na ang bawa't panig ng lipunan ay mabigyan ng sapat na boses upang maipaliwanag ang kani-kanilang opinyon sa pamamagitan ng katotohanan at hindi ng pananakot, ng katwiran at ng hindi pang-aalipusta, paliwanag at hindi pambabastos.

Ilang beses ng sinukat ang katatagan ng lahing Pilipino, mula sa madilim na kasaysayan ng dekada 70, mga lindol, bagyo at iba't ibang sakuna, subalit sa pamamagitan ng ating pananampalataya lahat ng ito ay ating napaglabanan at napagwagian, ngaun pa ba tayo magkakawatak-watak bilang isang lahing Pilipino?

Lahat tayo ay may karapatang pumili - isang karapatan na nakaakibat sa puso at kaluluwa ng bawa't mamamayan mula sa kanyang pagsilang na itinuturing nating kaloob ng Maykapal sa ating katauhan. At ang karapatan rin na pumili ay binibigyan proteksyon at nakapaloob sa ating Saligang Batas. Gamitin natin ang karapatan na ito tungo sa isang tunay at mapayapang pagbabago na puspos ng pag-ibig at pagpapakumbaba.

Nawa'y magsimula sa bawa't isa sa atin ang tunay na kapayapaan tungo sa hinahangad nating pagbabago sa ating sarili, pamilya at ating bansa.

Pag Pamilya Ang Pinaguusapan, Mahirap Ba Mag-Blog?

 

Ating nakagisnan ang pamilya ay isang pangunahing balangkas ng isang lipunan. Ang pamilya ay aking unang guro at ang aming tahanan ay nagsilbing paaralan. Ang aking pamilya rin ang unang naging gabay upang makilala at mahalin ang Diyos na Lumikha at sa aking pamilya rin ang nabigyan ng halaga ang tinatawag na pagmamahal sa Diyos at sa kapwa.

At higit sa lahat, natagpuan ko ang himala ng Panginoon sa pagkakaloob Niya ng pinakamalaking biyaya, ang aking sariling pamilya sa pamamagitan ng aking asawa at supling na anak nagkaruon ng katuparan ang halaga ng buhay at ng aking pagkakalikha.

Subalit kung ganito kahalaga ang salitang pamilya sa bawa't Pilipino, tulad ko at ng halos 12 milyong Pilipino na nasa iba't ibang bahagi ng mundo, bakit ba kailangan pansamantalang iwanan ng isang ama, ina, o anak ang kanyang kaisa-isahang pamiya upang tahakin ang daan tungo pakikipagsalpalaran bilang isang banyaga.

Inaamin ko na hindi kayang tapatan ng salapi o materyal na bagay ang aking pagkakawalay sa aking pamilya sa maaring maging epekto nito sa kanila sa kasalukuyang lipunan na kanilang ginagalawan.

Subalit lubos akong naniniwala na sa tulong ng Maykapal, ng aking mga kamag-anak at kaibigan ay mapagtutulung tulungan namin ang mga hilahil ng buhay na kaugnay sa aking pagkakawalay sa aking pamilya at mapagtitibay namin ito sa pamamagitan ng pananampalataya, pagmamahalan at pagtitiwala sa isa't isa.

May ilang maling pag-aakala na ang pangingibang bayan ng isang OFW ay isang dahilan ng pagkasira ng pamilyang Pilipino. Sinasabi ko na hindi ang pagiging OFW ang sumisira sa pamilyang Pilipino, ang kawalan ng pananampalataya, pagmamahalan at pagtitiwala ang dahilan kung bakit tayo nagkakasala at nagbibigay daan upang masira ang pamilyang ating minsa'y pinahalagahan. Walang pinipiling lahi, edad, kasarian at lugar ang tukso upang sirain ang isang masayang pamilya.

Ang pangingibang bayan bilang OFW ay isa lamang sa napakaraming solusyon upang labanan ang kawalan ng trabaho, kahirapan at gutom sa ating bansa. Bagama't ang landas tungo sa pangingibang bayan ay puno ng hilahil, pagtitiis at sakripisyo alang-alang sa kinabukasan ng iniwang pamilya sa Pilipinas, ito ay isang marangal na hanapbuhay na nagbibigay pag-asa sa pag-abot ng mga pangarap ng pamilya.

Mahaba na pala ang aking natalakay ukol sa usaping pamilya. Kasi sa aking malayang pakikipagusap sa pamamagitan ng chat kay Mr. Thoughtskoto nuong makalawang araw ay nabuksan ang isang katanungan:

"Pag pamilya ang pinaguusapan, mahirap ba magblog?"

Walamg kagatol gatol na aking ibinulalas ang personal kong kasagutan na "hindi"(hindi mahirap lumikha ng panulat ukol sa sariling pamilya), subalit depende iyan kung gaano kahalaga ang pamilya sa isang manunulat.

Kung hahayaan ng isang blogista ang dikta ng kaisipan kung saan ang pagpapahalaga sa pamilya na tila musika na malayang tumutugtog sa kanyang kamalayan ay di alintana ang bawa't titik na idinidikta nito kasabay bawa't kumpas at pilantik ng mga daliri ng manunulat sa bawa't tikatik na tunog ng "keyboard" upang lumikha ng isang makabuluhang panulat ukol sa Pamilya ay naibabahagi nya ang isang kwento ng kanyang buhay sa pamamagitan ng blog at taas noo nya itong mailalahok sa PEBA 2010 bilang tugon sa adbokasiya tungo sa matibay na Pamilyang OFW at Pamilyang Pilipino.

Ako, bilang bahagi ng PEBA 2010 at isang blogista ay umaasa na sa mga makabuluhang panulat ng aking mga kababayan na lalahok sa patimpalak ng PEBA ay makapagbigay daan ito sa bawa't makababasa na kababayang Pilipino na may pamilya o kapamilyang OFW upang magbigay inspirasyon  na mapagtibay pamilyang Pilipino tungo sa matuwid na landas.

Ako rin ay umaasa, na sa pagbabahagi ng kwento ng buhay ng bawa't nominado sa PEBA 2010 ay haplusin nawa nito ang puso ng mga mapagparayang naninilbihan sa Pamahaang P-Noy at sa Konseho ng Kongreso at Senado na ipagsantabi ang personal na interes at sa halip bigyan na halaga ang tinig ng bawa't OFW at mga myembro ng pamilyang OFW para pagtibayin ang ang pamilyang OFW sa isang matibay na tahanang Pilipino tungo sa matibay na bansang Pilipino.

Ikaw kaibigan, pag pamilya ang pinaguusapan, mahirap ba magblog? Sana sumali ka sa PEBA 2010.

No Major Major Mistakes, Only Major Major Success

You’ve failed many times, although you don’t remember.
You fell down the first time you tried to walk.
You were stripped of your crown as Ms. Philippines Universe 
because of wrong "birth place" allegation.

Don’t worry about failure, Don't be afraid of your mistakes.
Worry about the chances you miss when you fail to try.

Your answer  might not be the best, 
but I know you're just trying to be honest.

On August 23, it took one man to bring the nation to shame.

But with your winning you bring back our nation to flame.

Note: Inspired by Ms. Venus Raj, image snipped from I Blog, Therefore I Am

Hindi Kami "Boss"abos (bosabos)

In response to P-Noy Administration's proposal on reducing the DFA and OFW Legal Assistance Fund, Palipasan stands side by side along with PEBA, Kablogs and the Global Filipino communities worldwide in asking President Aquino to consider the repercussion of this action in the budget cuts which will eventually deny our thousand OFWs around the world who requires legal assistance and related services, either in  jail  or awaiting repatriation due to sexual and physical abuse and maltreatment and victims of human trafficking and other injustices that they suffered in the foreign lands.

The following is a manifesto issued by PEBA and KABLOGS on the proposed Government cuts on DFA & Legal Assistance Fund.

Official Statement of the Pinoy Expats/OFW Blog Awards (PEBA) on the Proposed Cuts on DFA and OFW Legal Assistance Fund

We stand as an alliance of Filipino Expats and OFWs whose primary advocacy is to promote the welfare and safeguard the rights of our fellow Filipino workers abroad through blogs, we would like to call for the President Benigno S. Aquino and the members of the Philippine Congress to reconsider the proposed cut on the Legal Assistance Fund of the Department of Foreign Affairs’ budget.

This act is dangerous to the already deplorable conditions of many OFWs who are incarcerated in various countries needing legal assistance.  The legal complexities of those who have been abused, ill-treated and became victims of unfair labor practice are costly and a lengthy fight.

The proposed cut would undermine the ability of our Consulate Offices to file legal actions that would protect thousands of Filipinos abroad working for their families to survive the poverty-stricken living condition of our fellow “kababayans” in the Philippines.  

How unfortunate that this is what we get for being the “modern day heroes.”  No country would treat their heroes this way; it is insane to reducelegal assistance fund to a meager 27 million a year.  The lack of funds as a reason for letting piteous Pinoy OFWs die in other countries brought by inability to legally defend their case would be tragic, senseless and an insensitive display of our government’s agenda on OFWs and other migrant workers.

Please, please!  We seek for your forthright defense of our already underprivileged sector whose only intention is to let their families live a good life, send their children or siblings to school, save the Philippine economy and let our nation become great again.  As Filipino Expatriates and OFWs, we provide our nation with new hope, we let the world see our eminence in various field, we make each of us proud to become Filipino and yet, the government has been less and less appreciative of our contribution by decreasing our means to be protected from legal scuffles. 

As united bloggers in different parts of the world, we will continue to knock, beat our drums and reach every home with Internet to let the world know that this is not fair, that this is an injustice to our welfare and would send our many fellow Filipinos working abroad into the mud of legal demise.

We hope that this plead will not fall on deaf ears, we are in a new era of governance, our new administration have relentlessly brandished renewal as their guiding thrust,  prove to us that you care for the OFWs by scrapping the proposed cut from DFA’s Legal Assistance Fund.

Pinoy Expats OFW Blog Awards (PEBA) www.pinoyblogawards.com

PEBA-OFW Alliance Action Group

Kablogs (Gateway of OFW Bloggers) www.ofwkablogs.com

For more information on this statement, please contact:

PEBA, Inc.

Felix Jigs G. Segre, Program Director, Head of PR & Media Affairs

Tel. Nos.: +63915.393.4770 or +632.219.1018

Email: jigs_segre@yahoo.com

Email: jigsegre@pinoyblogawards.co

Maging Bahagi Tayo ng Kapayapaan

Nagalit, nainis, nakidalamhati... iba't ibang emosyon at damdamin na kumawala sa ating pagkatao matapos nating masaksihan ang Hostage Taking Crisis na gumimbal sa ating pagkatao at sa buong mundo na naganap nuong August 23, 2010 sa Luneta Grandstand.

Lahat tayo'y napako ang ating kaisipan at kamalayan sa paghahabi ng iba't ibang opinyon na pumapaluob sa karumaldumal at di katangap tangap na pagtugon ng ating kapulisan at ng pamahalaang Aquino sa hostage taking na nauwi sa kamatayan ng 8 Tsino at ng nag-iisang hostage taker na si Capt. Mendoza.

Maraming katanungan na tila di mabibigyan ng kasagutan, katarungan na tila di makakamit ng mga biktima ng karumaldumal ng krimen.

At ang mga mas apektado maliban sa mga biktimang Tsino ay ang 200,000 mga mangagawang Pilipino na nasa bansang Hongkong kung saan kasalukuyan nilang nararamdaman ang tensyon ng batikos ng mga Tsino sa ating mga kababayang OFW.

Nais kong ibahagi ang aking panayam sa aking kaibigang OFW na si Sonya (di tunay na pangalan) na kasalukuyang nagtatrabaho sa Hongkong bilang Domestic helper nuong August 28, 2010 sa aming Yahoo Messenger chat.

The Pope : musta ka na fren?

Sonya       :  hi im a bit ok, how about you?

The Pope : wala bang tension sa work mo?

Sonya       :  sa boss ko nun umpisa wala but ng dumating n un mga labi ng nasawi nagbago, di sya muna nagiimik sakin

The Pope  : ganun ba? ikaw una kong naisip nung mangyari yung hostage incident. sabi ko naku nasa HK ka pa naman

Sonya       :  oo nga kala ko open minded si boss kaya lng talaga palang emotional sila ng sobra. di ko nag oopen ng opinion sa kanila not unless sila ang magtanong

The Pope  :  Oo mas makakabuti

Sonya       :  hay naku bro lahat kmi dito may pangamba. fren just pray for us here in hk, dpa namin alam kung ano ang mangyayari sa mga susunod n araw. tom first time kong sassali sa rally

The Pope  : bakit ka sasama sa rally?

Sonya       :  sa tagal ko dito di ako nakikisali sa kung anu ano but now im willing para maipakita namin ang aming deep sympathy at parating n din ang condolence namin sa mag relativ na victims

The Pope :  okay, basta mag-ingat ka kasi baka may mga manggulo

Sonya       :  naipangako ko na yan sa sarili ko na sasama ko if ever nga n magkaron

The Pope  : alam ng mga amo mo yan? na sasama ka?

Sonya       :  kaya nga nag aalala ang mga anak ko. Siguro naman wala (masamang mangayari sa rally) kasi maganda ang layunin ng rally. Kagabi. madami syang (si Amo) tinanong s kin about sa atin. sobra talaga ang galit nila fren. kahit san kami pumunta (sa Hongkong) damang dama ang galit nila.

The Pope  : talagang nakakahiya ang nangyari, isang kahihiyan ng bansa.

Sonya       :  lalong nakadagdag sa galit nila kahapon un paglalagay ng phil.flag sa ibabaw ng kabaong ni mendoza

The Pope   : oo nga, nasusundan mo pala sa news dyan sa HK

Sonya       :  nun dinner time namin first time ako kinausap ni boss, ask nya kung bakit dw nakatawa p si Noynoy? Sagot ko facial xpression nya lng but deep inside he's xtremely mad

The Pope : okay

Sonya       :  2nd ask nya kung lhat dw ba ng pilipino my guns? sabi ko hindi only the military and the polis.

The Pope  : okay tama

Sonya       :  3rd ask nya ko kung bakit dpa binigay un benifits ng hostage taker gayun di naman dw kalakihan compare sa mga demands ng ofw dito s hk

The Pope  : oo nga

Sonya       :  sabi ko i have no idea and besides all of us too are asking why? 4th ask nya ko if good dw ba si noynoy? sabi ko nobody can tell now coz hes only 3 mos. on the position but his father are a good lider and mother. Sabi nya but not the son! so sa mga salita nya galit n talaga syasa huling ask nya ko pumalpak. Ask nya ko kung dapat dw b lagyan ng flag un mga ganun klaseng tao? nagulat ako nakita ko sa news may flag na yung casket ni hostage taker.  Matigas ko sinabi n hindi pede lagyan even though hes a military bec(ause) he die not in a hero way

The Pope   : korek ka dyan fren

Sonya       :  at talagang sinigurado ko na hindi lalagyan un pala nakita n nya s news. kaya bigla syang tumayo at sabay sabi n meron (meron flag ang casket).

The Pope   :  ngekkkk

Sonya      :  Shame. nainis na naman si bossing mo. shame talaga parang gusto kong humagulgol. pakiramdam ko bumaba ang pagkatao ko sa kanya

The Pope   : ang hirap ng kalagayan mo rin

Sonya       :  sinabi ko na tom my rally ang mga pilipino just to show tothe hk people n nasa kanila ang aming sympathy at bilang pagpaabot n din ng pakikiramay sa mga biktima. Kaya fren pagdasal mo kami tom ha, actually nag pass din ako ng mga txt message n magsuot kmi ng white para kahit san ibaling ng tsino ang tingin nila ang mga pilipino nka white

The Pope   :  oo naman don't worry mamaya sama ko kayo sa prayers.

Sonya       :   im xpecting your support fren alam mo ba un

The Pope   :  makakaasa ka

Sonya       :   ok tnx, balitaan kita kung ano ang susunod pang mangyayari sakin dito ok

Isa lang si Sonya sa malaking bilang ng OFW sa Hongkong nangangamba sa mataas na emosyong nangingibabaw sa mga Tsino na nagdadalamhati sa madugong hostage taking nuong August 23, 2010.

Sa kabila ng kaliwa't kanang batikos sa ating pamahalaan, kapulisan at mga kababayan sa iba't ibang panig ng mundo, bilang mga Pilipino at pagsa-alang alang sa ating mga kababayang OFW na naiipit sa madamdaming emosyon ng mga Tsino, maging instrumento sana tayo ng kapayapaan at sa ating panalangin nawa'y makamit ang hustisya ng mga biktima at manunbalik ang tiwala at respeto sa atin bilang nagkakaisang bayang Pilipino.

Ngayung ginugunita natin ang Araw ng Mga Bayani, nawa'y ang ating mga munting tinig sa pamamagitan ng Blogs, Tweeter at Facebook ay makatulong tayo sa paghilom ng  sugat, pag-aalis ng poot, magbigay pag-asa sa mga taong naulila at mga kababayang OFW naiipit sa emosyon ng galit sa mga bansang banyaga na ating kinikilala bilang mga Bagong Bayani ng ating bansa.

Note: Image snipped from flick.com uploaded by Rachael Elsa

Kung Hindi Ako, Sino?

"Blog?, ano yun?

"Bakit ka nagba-blog?" "

Binabayaran ka ba?" "

"Adbokasiya? Hayaan mo na lang yan sa iba..."

Mga nakakairitang tanong sa akin ng aking ka-chat. Kaiskwela ko sya nung High School at natagpuan ko sya ngaun sa FB. Di ko naman sya masisi, siguro tunay na di niya alam ang salitang "blog" at tila walang paki-alam sa kaganapan sa kanyang kapaligiran at hindi naghahangad ng tunay na pagbabago tungo sa matuwid na buhay.

Napag-isip ko tuloy kung bakit ko ginugugol ang aking panahon sa paglikha ng blog tungo sa adbokasiya, bakit hindi ko na ilathala ang aking talambuhay mula sa pagdilat ng aking mga mata hanggang sa pagpikit. Pero di ba bahagi ng talambuhay ko ang aking mga nakikita, napagmamasdan, ang mga bagay at taong bumubuo ng aking buhay. naniniwala ako na ang aking talambuhay ay hinabi sa makulay na sinulid na aking nakakasalamuha sa araw at gabi, at bahagi nito ay ang aking pamilya, mga kaibigan, kapit bahay, kababayan at ang buong mundo - lahat sila ay naging bahagi ng aking talambuhay.

Bahagi sila ng aking pangarap na isang mapayapang mundo, isang mapayapang bansa at isang mapayapang pamilya. At sa kasalukuyang daigdig na aking ginagalawan bilang isang OFW, naka sentro ang aking kamalayan sa adhikain ng bawa't mangagawang Pilipino tungo sa isang makabuluhang pagbabago ng kanilang pamilya para sa maunlad na bukas - malaya sa sa gutom at kahirapan na naipagkait ng mga nagdaang pamahalaan.

Subalit ang landas ng mga OFW tungo sa hinahangad na pagbabago ay naglalagay sa matinding pagsubok ang pamilyang Pilipino, ang pangungulila ng OFW sa kanyang asawa't anak ganun din ang naiwang pamilya sa Pilipinas, ang dobleng responsibilidad ng naiwang asawa upang itaguyod ang ipinagkatiwalang mga anak sa kanyang pangangalaga.

Lumaki akong walang mga magulang, di sila nangibang bayan bilang OFW, nangibang buhay sila sa Paraiso ni Bathala, iniwan nila ako ng ako'y musmos pa lamang - kaya't alam ko ang nararamdaman ng mga pamilyang iniiwan ng magulang - katulad ko umaasa na sana sa bawa't Pasko, Bagong Taon, Berdey, o graduation kasama nila si tatay o si nanay.

Marami akong nasaksihang pamilyang nasira dahil sa kawalan ng pananampalataya ng mga kababayang OFW at kanilang mga pamilya sa Pilipinas na nilunod ang sarili sa kasiyahan, sa tawag ng laman, sa espiritu ng alak, sugal at bawal na gamot at iba pang mga materyal na bagay na nagbibigay ng pansamantalang aliw. Subalit hindi ito dahilan upang sisihin ang pangingibang bayan ng OFW sa pagkasira ng pamilya, dahil sa kasalukuyan ang pundasyon ng tradisyunal pamilyang Pilipino ay tila nasisira dahil sa pagyakap natin sa modernong kultura dahil sa media na kung saan tila ipinapakita na ang pakikipaghiwalay sng mag-asawa ay isang ordinaryong bagay na dapat tanggapin ng lipunan; at ang casual at pre-marital sex ay isang bahagi ng boyfriend-girlfriend relationship na nais ipahatid ng telebisyon at pelikula sa mga nanunuod na kabataang Pilipino.

Tila ipinikit ng pamahalaan ang kanyang mga mata sa lumalalang suliranin sa moralidad at iniwan ang usaping ito sa Simbahan at ilang moralista. Pilit kong iniisip kung may nakahanda bang programa ang pamahalaan upang pagtibayin ang Pamilyang Pilipino lalo na ang Pamilyang OFW?

Sa kasalukuyan ay wala, baka si P-Noy sa mga susunod na araw, kung nababasa nya ang mga blogs ng mga Nominado ng PEBA 2010 baka maisip nya ang kahalagahan ng pamilyang OFW.

Ikaw kabayan, blogger ka ba? May kapamilya ka sigurong OFW, kamag-anak, kaibigan o kahit kapitbahay.  Baka OFW ka ring tulad ko, ibahagi natin ang kwento mo, sa pamamagitan ng blog tmaging daan tayo sa pagbabago, para mapagtibay ang pamilyang OFW.

Sana hindi lang ako, pati ikaw sana kasama ko - sa tulong ng iyong blog nawa'y maging bahagi tayo ng pagbabago - sa PEBA 2010, makibahagi tayo bilang NOMINADO.

Thank You Lord for Each Unique New Mornings...

The birthday cupcake present

from my daughter Geeka

Thank you Lord for holding my hands during the 49 years of my life - for giving me a wonderful parents, a sister, a wife and children, family relatives, circle of friends and people who dislike me too, where I learned to accept what I could control and let go of what I could not. 

I learned to live in the moment and appreciate life's challenges as learning opportunities for growth. I learned to celebrate joyful moments, no matter how simple they are. Thank you for the beautiful and unique "daily new mornings" that you've been giving me for last 49 years, thank you for all the wonderful blessings... please don't get tired Lord of holding my hands and giving me new mornings.. thank you for loving me. 

AMEN

Resilience of OFW Families : PEBA 2010 Entry 101

 

Anyone can give up.

It's the easiest thing in the world to do.
 
But to hold it together,
when everything seems like falling apart
That's true strength! 

And you can find it in the heart of every OFW families.

OFWs  embraced uncertainties,
crossed distant  shores, 
braved the winter storms and desert heat .

Armed with love, trust and faith
OFW families have defied temptations
in exchange of life filled with 
sacrifices and sufferings.

Despite the enormous pressures and
disintegrating factors,
The OFW families  remained firm 
in their mission as a "family".

 Because the family 
is a not only a smallest unit of a society,
it is a "domestic church".

OFW families are God's  gift 
not only to the Philippines but to the World.

Pope John Paul VI said, 
"The future of humanity passes by way of the family" 
(Familiaris Consortio, no. 87)

Dayuhan: PEBA 2010 Entry 101

Si Efren, dalawang taong nagtrabaho sa Saudi Arabia at sa tuwing umaga bago pumasok, di nakakalimutan na tumawag sa asawa upang sabihin ang mga katagang "I miss you honey, and I miss our children". Ngaun nasa Pilipinas na sya at nagbabakasyon, nagrereklamo ang kanyang pamilya, dahil sa araw at gabi mga kainumang barkada ang laging kasama, pag nasa Saudi ang "miss" ay pamilya pag nasa Pilipnas ang "miss" ay barkada, videoke at serbesa.

Panay ang simba ni Rolly sa Doha at ang laging dalangin sana ay dumating na ang araw ng kanyang bakasyon para makasama ang pamilya. Sumapit na ang araw ng bakasyon ni Rolly, at tuwing araw ng Linggo hindi sya makasama ng pamilya sa pagsisimba, dahil kapag Linggo ay ibang Kristo ang kaulayaw nya, sa sabungan mo sya makikita pumupusta sa meron at wala.

Truck driver si Domeng sa Kuwait, sa loob ng pitong taon na pagta-trabaho isang beses pa lang syang umuwi ng Pilipinas, kuntento na sya sa pagpapadala ng pera sa pamilya, yung vacation leave pay at ticket na pinagkakaloob ng kumpanya ay kino-convert na lang nya na cash upang maipadala sa pamilya. Katwiran nya "magastos ang pagbabakasyon, kaya mas mabuti pang ipadala na lang pera na dapat sana ay gagamitin sa pagbabakasyon sa pamilya. Kaya nga daw nagtatrabaho sa ibang bansa para kumita.

Si Gemma, dalaga at IT sa Singapore, kumakayod para mapag-aral ang mga kapatid. Subalit sa bawa't bukas ng kanyang bibig sa mga magulang at kapatid pera ang laging sentro ng usapan at ang tanging kinakamusta ay ang iniwang negosyo, ang kanyang paupahan bahay at naipundar na tindahan. Di nga nagpapabaya sa pagpapadala ng pera't balikbayan box subalit di naman naaalala kamustahin ang kalagayan ng ama't ina. Kaya't ang mga magulang nya'y minabuting huwag magsabi ng kanilang karamdaman, dahil pilit nilang inuunawa ang anak na masyadong pinahalagahan ang pera, dahil mas kilala nla ang kanilang anak, pero ang anak, di na kilala ang kanyang ama't inang tumatanda na.

Kung pamilya ang laging una puso nating mga OFW, bigyan natin sila ng tunay kahalagahan, sa maikling panahon ng ating pagbabakasyon, igugol natin ang ating oras sa isang makabuluhang pakikipagrelasyon sa ating pamilya - sa asawa, anak, magulang at kapatid.

Ang pagiging tunay na bayani ay nagsisimula sa pamilya, maging tutuo tayo sa ating pabigkas ng I LOVE YOU at I MISS YOU... say what you mean and mean what you say.

Huwag nating ipagkait ang ating sarili sa ating pamilya. Mahalaga ang pera pero mas mahalaga ka sa iyong pamilya at alam kong mahalaga rin ang pamilya sa iyo kesa sa perang iyong pinadadala.

Si Efren, Rolly, Domeng, at Gemma, ilan lang sila sa mga kababayan kong dayuhan sa ibang bayan, hanggang kailan sila mananatiling dayuhan sa kanilang sariling tahanan.

Paunawa: 

Hindi po ako kasali at hindi rin po ito poste bilang enty sa PEBA 2010. Ito'y isang paanyaya sa mga makakabasa  sa makabuluhang tema ng kasalukuyang patimpalak ng PEBA - "Pagtibayin ang Pamilyang OFW: Mas Matibay na Tahanan Para sa Mas Matibay na Bayan" 

Huwag maging dayuhan sa usaping pamilya. Makibasa, makibahagi at sumali bilang nominado sa adbokasiya ng PEBA tungo sa maayos na Pamilyang Pilipino.

Dalawampung Taon nAPO Kami

Lulan ng LRT mula sa Libertad Station, binabaybay ng tren ang kahabaan ng Taft Avenue at sa mabilis na pagtakbo nito ay pilit naming inaaliw ang sarili sa mga tanawin na kalawanging yero na aming pinagmamasdan sa bawa't bubong ng mga kabahayan sa magkabilang hanay ng kalsada at ang nagtitipon na ulap na nagbabadya ng ulan sa buong Kamaynilaan.

Ang lumilipad kong kaisipan ay napalitan ng kaba ng aking marinig mula sa mga "speakers" na nagsasabing kami ay nasa Central Station. Hanggang sa tuluyang tumigil ang tren, at may kakaibang kaba at kasiyahan ang aking naramdaman dahil sa mga susunod naming patutunguhan ay maghahatid sa amin sa isang malaking pagbabago ng aming buhay.

Di maipaliwanag na damdamin ang bumabalot sa aking katauhan, at alam kong iyon din ang kanyang nararamdaman, dahil sa mga oras na ito ang aming gagawing hakbang ay kami lang ang nakakaalam

Hulyo 27, 1990, sa isang maliit na opisina ng Munisipyo ng Lunsod ng Maynila, sa tulong at kapangyarihan ni Rev. Davao ay pinagtibay ang aking pag-iisang dibdib  sa aking maybahay na si Ehnor sa harap ng isang pares na magkaibigan na nagsilbing testigo sa kasalang sibil naming mag-asawa.

Isang payak na kasalan, walang imbitasyon at wala ring dekorasyon, walang magarbong kasuotan tulad ng barong at trahe de boda, at higit sa lahat ay walang litratista upang magbigay larawan sa isang pinakamahalagang araw sa aming buhay.

Simple sa mata ng nakararami, subalit ang simpleng okasyon na iyon ay ang pinakamasayang kaganapan sa aming buhay bilang pagbubukas ng aming sarili sa bagong kabanata ng aming buhay bilang mag-asawa, dahil simula ng araw na iyon hindi na kami dalawa kundi iisa - isang pintig ng puso, isang pangarap, isang pamilya.

Hindi naging madali unang yugto ng aming buhay mag-asawa na maaaring maihalintulad sa paborito kong sitcom na "John en Marsha". May mga linggong puno ng katatawanan, tampuhan, iyakan at lambingan. May mga tao ring nakikialam, tulad ng katauhan ni Donya Delilah at iba pang mga kontrabida na nagbigay kulay sa aming pagsasama.

Pinaglayo man kami ng kapalaran dahil sa kahirapan na nagtulak sa akin na tahakin ang landas ng pangingibang bayan, nanatilng tapat sa aming mga sumpaan, pag-ibig, tiwala at pananampalataya ang nagbigay daan upang mapaglabanan ang anumang pagsubok sa aming buhay.

Maraming kwento ang nabuo, maraming kasiyahan at kalungkutan ang naitala sa 20 taong naming bilang mag-asawa at ang 20 taon na iyan ay di mabubuo kung hindi dahil sa pagpapala ng Maykapal.

At sa aking maybahay na si Ehnor - maraming salamat sa iyong walang sawang pagmamahal - ikaw ang aking lakas sa oras ng aking kahinaan, ikaw ang nagbibigay liwanag sa mga sandaling ako'y nasa kadiliman at ikaw ang pumupuno sa panalangin sa panahon ng aking kawalan ng pag-asa.

Salamat sa pagdarasal at gabay ng mga  kamag-anak at kabigan na laging nakasubaybay at sa aming dalawang anak na si Jason at Geek na tanging kayamanan namin bilang mag-asawa, at sa mga nakibasa.at mag-iiwan ng marka  MARAMING SALAMAT SA INYO, AT SAMAHAN NINYO KAMING MAG-ASAWA SA PATULOY NA PAGBIBILANG....

DALAWANPUNG TAON nAPO KAMI!!!

Hindi Para sa Bayan, Kundi Para sa Pamilya

Ang Aking Pamilya

Sa malawak na daigdig na ating ginagalawan, kahit sinong OFW ang tatanungin kung bakit sya nasa lupang banyaga, iisa ang kasagutan - "para sa kinabukasan ng kasalukuyang pamilya". Tila wala pa akong narinigan na kaya siya nasa ibang bansa bilang OFW ay para sa ating bansa, kung mayruon man na tutugon na para sa Bayan ay mas nararapat yata na sya ay nasa Pilipinas at duon magsilbi sa piling ng ating mga kababayan. 

Sa tuwing sumasapit ang katapusan ng bawa't buwan, sa bawa't remittance centers sa iba't ibang bansa, mapupuna mo ang mahabang pila ng ating mga kababayan na matiyaga na naghihintay upang maipadala ang kanilang remittance, hindi para sa Bayan kundi para sa kanilang pamilya sa Pilipinas.

Bago sumapit ang Disyembre, maraming OFW ang abala sa pamimili ng toothpaste, sabon, shampoo, kape, corned beef, chocolates, towels at iba't iba pang abubot hindi para sa sariling pangangailangan, at lalong hindi para sa Bayan kundi para sa pamilya na nais nyang bahaginan ng balik bayan box.

Sa bawa't kwarto ng mga OFW, ay may mga kalendaryo, minamasan, binibilang at ang iba ay ini-ekisan ang bawa't petsa na dumadaan dahil kanilang kinasasabikan ang araw ng kanilang pag-uwi upang magisnan hindi ang Bayan kundi ang pamilyang kanilang iniwanan.

Sa mga araw ng pagsamba, sa bawa't mga simbahan at pook dalanginan na matatagpuan sa malawak na sandaigdigan, pinupuno ito ng mga abang katawan ng OFW na pikit mata't taos pusong nananalangin hindi para sa Bayan kundi para sa pamilya na nawa'y pagpalain at ilayo sa anumang kapahamakan.

Sa bawa't pangungulila ng mga OFW, di mabilang na gabi na tigib ng kalungkutan na binabalot ng katahimikan, ang mga luhang kusang dumadaloy sa kanilang mga pisngi ay hindi pangungulila para sa Bayan, kundi para sa pamilya na kanilang kinagigiliwan.

Sa kabila ng hirap na nararamdaman bilang OFW ay pilit na kinukumbinsi ang kausap at sinasabing, "ayos lang ako dito, wag kayong mag-alala" at 'mag-enjoy kayo dyan, masaya rin ako dito", dahil ayaw nyang mag-alala sa kanyang katayuan, hindi ang Bayan kundi ang pamilya na kanyang pinaglilingkuran.

Sa kanilang pangingibang bansa, sila rin ay natutukso, nadadapa't nagkakasala subalit pilit bumabangon, humihingi ng kapatawaran at nagbabago upang maibalik ang tiwala – hindi para sa Bayan, kundi sa pamilya na kanilang pinagpipitaga't nais makasama ng habambuhay.

At tulad ng awitin ni Gary Valenciano na nakasan sa kanyang liriko ang mga katagang "Saan ka man naruruon ngaun, sa Saudi, Japan o Hongkong, babalik ka rin, babalik ka rin, at babalik ka rin"  kaibigang OFW, hindi para sa Bayan kundi sa piling ng iyong iniwang pamilya na bukas kamay na naghihintay sa iyong pagbabalik.

Kaibigan, saan ka man naruruon ngaun, ang aking panulat ay aking nilikha hindi para sa Bayan kundi para sa aking pamilya. 

Ikaw kaibigan - nais kong  maging bahagi na aking natagpuan na bagong pamilya...

Ito ang pamilya ng PEBA, dahil sa kanila,  mahalaga ang pamilyang OFW, mahalaga tayo sa kanila.

PEBA...natagpuan na... ang ating bagong kapamilya

Family Matters To Palipasan and PEBA 2010

As the curtain rises on PEBA for its 3rd annual award - with PEBA 2010 theme on Strengthening OFW Families: Stronger Homes for Stronger Nation, the celebration gives us a welcome opportunity to look into our existence as OFW and Migrant Workers wherever we are right now and from our departure from the point of our origin, the place we always called home - the people whom we have left behind - whom we called our very own FAMILY.

From the place I am sitting right now, I look at my window and from the horizon, 3000 miles across the sea, the umbilical cord that connects me to our country the Philippines which I called home is my FAMILY.

We all have taken so many paths, but it cannot be denied that the family is the first and the most important path. A common path to all, because each family is unique just like every individual, a family is a path which cannot be repated or withdrawn for it is a fundamental gift of God to each one of us, and it can be said that we come into this world within a FAMILY and over the years we start to build our very own FAMILY because we do not only exists but because we live.

But in my 19 years as OFW, I have seen countless cases of infidelities on male, female, married, engaged, young and old OFWs in the Middle East. And it is heartbreaking to hear that a once happy family who dreams to have an economically established family ends up into a broken home. And it is ironic that such infidelities occurs in an Islamic Arab country where "illegal love affair" is a heinous crime in Sharjah Law. I cannot really believe on the boldness of our kababayan in taking such risks - "masarap ba talaga ang bawal?"

So many questions that needs to be answered...

"Is it really migration the main cause of family breakup?" a hopeless YES means that we need to condition the minds of the family left behind to brace the risk of permanent family separation. If there will be no OFWs will it guarantee that there will be no broken homes?

Or "Are human really weak that it cannot resist temptation?", that we must agree on Rico Puno's famous song lyrics that says "ang tao'y marupok, kay daling lumimot" that evil prevails.

Or should we blame our own government for promoting "Labor Export Program" for the exodus of our Filipino people across the world, that for every failure in our life, pamahalaan na lang ang dapat sisisihin natin as an easy excuse for our mistakes and misfortunes. 

Each one of us is part of our own family and the mission of strengthening your family relationship must not be limited and reside on the shoulder of husband and wife . If you are a single (bachelor) OFW or single Pinoy expat, you have a greater role in strengthening your family back home too - as they put their hope in you and look upon you as a role model in your family. You maybe unaware how important you are to your parents and brothers and sisters back home that they always consult you on  family decisions which concerns financial, health, social and spiritual matters - because you are an important part of their FAMILY.

When was the last time you said "I love you Dad" or I love you Mother", and  how about your Kuya, Ate and bunso? Do you have an active warm connection with them? Do you remember their birthdays? Parents' anniversary? How often do you get in touch with your folks back home? 

Have we tried to ask ourselves if we have put God in our marriage life and is the Heavenly Father the center of our family? Building a strong family must begin with a strong foundation of love, trust and faith. Each married or single OFWs - beyond borders, we have an important role in strengthening our family - not only through the remittances we regularly send, but through social and spiritual connections with our love ones.  

The ancient Chinese philosopher Lao Tzu said, "A journey of a thousand miles must begin with a single step." So before making your very first step, make sure that you'll be standing on a firm foundation called the "Rock".

Today, PEBA 2010 is knocking at the door of your home, eager to greet you with deep affection and spend time with you to listen to your untold stories, eager to hear your tales through blog entries as official nominee of PEBA 2010 which will touch the hearts of many readers across the globe as you share your stories about YOU and YOUR FAMILY - the love, pain, sacrifice, failure, repentance, forgiveness, reconciliation and success as an OFW and its Family so whoever reads will learn, live, and follow the right path in building an ideal Family of God.

This is an invitation to all my blogging friends who believe in the essence of the family as a fundamental institution of a society and the reason of our own existence as an OFW and migrant worker as we cross borders that we can do more in building a stronger OFW family through love, faith and trust. 

Life is Beautiful. 

Let us keep on blogging. 

Let us keep on inspiring others 

not to lose hope and to continue striving 

in building a happy, resilient and righteous Filipino families.

Note: The above image was snipped from flickr.com uploaded by TriLauraTri