Kung Hindi Ako, Sino?

"Blog?, ano yun?

"Bakit ka nagba-blog?" "

Binabayaran ka ba?" "

"Adbokasiya? Hayaan mo na lang yan sa iba..."

Mga nakakairitang tanong sa akin ng aking ka-chat. Kaiskwela ko sya nung High School at natagpuan ko sya ngaun sa FB. Di ko naman sya masisi, siguro tunay na di niya alam ang salitang "blog" at tila walang paki-alam sa kaganapan sa kanyang kapaligiran at hindi naghahangad ng tunay na pagbabago tungo sa matuwid na buhay.

Napag-isip ko tuloy kung bakit ko ginugugol ang aking panahon sa paglikha ng blog tungo sa adbokasiya, bakit hindi ko na ilathala ang aking talambuhay mula sa pagdilat ng aking mga mata hanggang sa pagpikit. Pero di ba bahagi ng talambuhay ko ang aking mga nakikita, napagmamasdan, ang mga bagay at taong bumubuo ng aking buhay. naniniwala ako na ang aking talambuhay ay hinabi sa makulay na sinulid na aking nakakasalamuha sa araw at gabi, at bahagi nito ay ang aking pamilya, mga kaibigan, kapit bahay, kababayan at ang buong mundo - lahat sila ay naging bahagi ng aking talambuhay.

Bahagi sila ng aking pangarap na isang mapayapang mundo, isang mapayapang bansa at isang mapayapang pamilya. At sa kasalukuyang daigdig na aking ginagalawan bilang isang OFW, naka sentro ang aking kamalayan sa adhikain ng bawa't mangagawang Pilipino tungo sa isang makabuluhang pagbabago ng kanilang pamilya para sa maunlad na bukas - malaya sa sa gutom at kahirapan na naipagkait ng mga nagdaang pamahalaan.

Subalit ang landas ng mga OFW tungo sa hinahangad na pagbabago ay naglalagay sa matinding pagsubok ang pamilyang Pilipino, ang pangungulila ng OFW sa kanyang asawa't anak ganun din ang naiwang pamilya sa Pilipinas, ang dobleng responsibilidad ng naiwang asawa upang itaguyod ang ipinagkatiwalang mga anak sa kanyang pangangalaga.

Lumaki akong walang mga magulang, di sila nangibang bayan bilang OFW, nangibang buhay sila sa Paraiso ni Bathala, iniwan nila ako ng ako'y musmos pa lamang - kaya't alam ko ang nararamdaman ng mga pamilyang iniiwan ng magulang - katulad ko umaasa na sana sa bawa't Pasko, Bagong Taon, Berdey, o graduation kasama nila si tatay o si nanay.

Marami akong nasaksihang pamilyang nasira dahil sa kawalan ng pananampalataya ng mga kababayang OFW at kanilang mga pamilya sa Pilipinas na nilunod ang sarili sa kasiyahan, sa tawag ng laman, sa espiritu ng alak, sugal at bawal na gamot at iba pang mga materyal na bagay na nagbibigay ng pansamantalang aliw. Subalit hindi ito dahilan upang sisihin ang pangingibang bayan ng OFW sa pagkasira ng pamilya, dahil sa kasalukuyan ang pundasyon ng tradisyunal pamilyang Pilipino ay tila nasisira dahil sa pagyakap natin sa modernong kultura dahil sa media na kung saan tila ipinapakita na ang pakikipaghiwalay sng mag-asawa ay isang ordinaryong bagay na dapat tanggapin ng lipunan; at ang casual at pre-marital sex ay isang bahagi ng boyfriend-girlfriend relationship na nais ipahatid ng telebisyon at pelikula sa mga nanunuod na kabataang Pilipino.

Tila ipinikit ng pamahalaan ang kanyang mga mata sa lumalalang suliranin sa moralidad at iniwan ang usaping ito sa Simbahan at ilang moralista. Pilit kong iniisip kung may nakahanda bang programa ang pamahalaan upang pagtibayin ang Pamilyang Pilipino lalo na ang Pamilyang OFW?

Sa kasalukuyan ay wala, baka si P-Noy sa mga susunod na araw, kung nababasa nya ang mga blogs ng mga Nominado ng PEBA 2010 baka maisip nya ang kahalagahan ng pamilyang OFW.

Ikaw kabayan, blogger ka ba? May kapamilya ka sigurong OFW, kamag-anak, kaibigan o kahit kapitbahay.  Baka OFW ka ring tulad ko, ibahagi natin ang kwento mo, sa pamamagitan ng blog tmaging daan tayo sa pagbabago, para mapagtibay ang pamilyang OFW.

Sana hindi lang ako, pati ikaw sana kasama ko - sa tulong ng iyong blog nawa'y maging bahagi tayo ng pagbabago - sa PEBA 2010, makibahagi tayo bilang NOMINADO.